هی مطرب مهتاب رو پس کرشمه کلماتت کو

من فقط آمده‌ام تا به يادتان بياورم؛
گل نرگس را
آنقدر تشنه گذاشتيد
كه سرانجام باران آمد.
دعاى درختان
به تكلم آسمان نزديك‌تر است.
تمامِ شبِ خسوف
مردم از شرم تماشاى تازيانه
چشم در آستين گریه داشتند.

حالاكه نوبت به ما رسيده است.
حضرت عباسى با شما كارى نخواهيم داشت، 
فقط بگویید بستگان مارا
كدام ساحل بى سوسو
رها كرده ايد؟